Filistinli Zeynep Al-Qulaq, İsrail’in Mayıs 2021’de Gazze’ye düzenlediği hava akınında yıkılan konutlarının enkazından 12 saat sonra çıkarıldı. Lakin annesi, ablası ve üç erkek kardeşi dahil tam 22 yakınını kaybetmişti. 1 yıl evvel yaşadığı trajediyi fotoğraflara aktaran genç kız, “Enkazdan çıkarıldıktan sonra kimin hayatta kaldığını sormaktan korktum. Üstümdeki molozu kaldırdılar fakat onu içimden çıkaramadılar. Benden diğer kimsenin kalmadığı fotoğraflarım var” diyor.
Filistinli Zeynep Al-Qulaq, işgalci İsrail’in Mayıs 2021’de Gazze’ye düzenlediği hücumda annesi, ablası ve üç erkek kardeşi dahil olmak üzere ailesinden 22 kişiyi kaybetti. Meskeninin enkazında 12 saat kurtulmayı bekleyen genç kız, yaşadığı trajediyi fotoğraflara aktarmayı seçti. Gazzeli sanatçı Al-Qulaq, “Saldırının üzerinden bir yıl geçti. Bu süreçte ailemin başına gelenleri anlatan dokuz tablo yaptım. Yalnızca yaşadığım derin acıları anlatmayı hedeflemedim. Sanatın gücüne ve bu haksızlığı fotoğraflarla insanlara anlatabileceğime inanıyorum. “ dedi.
MOLOZU YALNIZCA ÜSTÜMDEN KALDIRDILAR
Gazzeli genç, yaşadıklarının yükünü şu sözlerle özetledi: “Evimizin enkazının altından çıkarıldıktan sonra şuurum yerine geldiğinde, kimin hayatta kaldığını sormaktan korktum. Tahminen üstümdeki molozu kaldırdılar lakin onu içimden çıkaramadılar. İşgalcilerin içimize kazıdığı bu vahim anıları kim silecek. Yalnızca bir yıl evvel, herkes etrafımdaydı. En son bir ortaya geldiğimiz günü ve mutluluğumuzu gösteren görüntülerimiz var. Benden öteki kimsenin kalmadığı fotoğraflarım var. Bu stantta de ataktan evvelki hayatımızı, enkaz altında kurtulmayı beklediğim o karanlık 12 saati ve sonrasında kayıplarla yüzleştiğimde hissettiklerimi yansıtmaya çalıştım.”
22 YAŞINDAYIM VE 22 KİŞİYİ KAYBETTİM
22 yaşındayım ve 22 kişiyi kaybettim başlığıyla düzenlenen standa Gazze halkı büyük ilgi gösterdi. Genç ressam, her bir tablonun yanına hissettiklerini ve fotoğrafların öykülerini anlattı. Al-Qulaq şunları kaydetti: “Annem, kız kardeşim Hana, ağabeyim Ahmet, ağabeyim Tahir, dedem Emin, anneannem Saide, teyzem Baha, Amcam Khitam, karısı, amcam Fevvaz, oğulları Abdel Hamid, Sameh, kuzenim Reham ve başkaları. Hepsini tek tek o tabutların içinde hayal ettim ve onlarla vedalaştım. Yirmi iki kefen, bir gecede ayrılan yirmi iki ruh. O kefenler gördüğünüz üzere değil, her birinde benim bir akrabam var.
MEZUNİYET KIYAFETİ GİYMİŞ BİR CESEDİM
Aileme nihayet mezun olduğumu söyleyebileceğim tek yerin mezarlık olarak kalacağını hiç düşünmemiştim. Anneme, yanımda uyuduğu imtihan geceleri için ne kadar minnettar olduğumu asla söyleyemeyeceğimi hiç düşünmezdim. Ablam Hana’ya dualarını, sohbetlerini ne kadar özlediğimi şimdi söylemedim. Uzun vakittir hayalini kurduğumuz hayallerimizin nasıl vahim bir kabusa dönüşeceğini, okul yıllarının biteceğini ve mezuniyet kıyafeti giymiş bir cesede dönüşeceğimi hayal bile edemezdim.”